Düşüş
/ Arthur Miller
İnsanın
kendi dışında umut araması yanlış bence. Eviniz, bir gün taze ekmek kokabilir,
bir başka gün duman ve kan. Bir gün, bahçıvan parmağını kestiği için bayılabilirsiniz,
bir hafta sonra, metroda, bombalanmış çocukların cesetlerine basabilirsiniz.
Gerçek buysa, ne umudumuz olabilir ki? Savaşın sonlarına doğru, ölmeye
çalıştım. Her gece aynı düşü görüyordum. Sonunda uyumaktan korkar oldum
ve hastalandım. Bir çocuğumun olduğunu görüyordum düşümde. Düşte bile,
çocuğun benim yaşamım olduğunu seziyordum. Çocuk geri zekalıydı. Kaçıyordum
ondan. Ama o, eteklerime tutunarak kucağıma tırmanıp duruyordu. Sonunda
onu, onda bana ait olan şeyi öpebilirsem yeniden uyuyabileceğimi düşündüm.
O zavallı yüze eğildim, çok korkunç bir şeydi. Ama öptüm onu. Quentin,
sanırım, insanın, eninde sonunda, kendi yaşamını kollarına alarak öpmesi
gerekiyor. |
|
