Yürek Odası
/ Alaattin Topçu
Ben, biraz
kendimi tanımlamaktan acizim, dedim kadına. Gülümsedi. Komik olan ne vardıysa
sözlerimde; gülücüklerini, sözcüklerimin askısına iliştiriverdi. Somurtarak
sustum. Sözcüklerim, toplayıp pılı pırtılarını çekilirlerken kendi kıyılarına,
son bir hamle yapayım istedim. Bu kez, sözcüklerimin yerine, dudaklarımı
uzattım. O da uzattı dudaklarını. Öpüştük. Artık dudaklarımız konuşuyordu;
yürek atışlarımızın kurşun hızıyla.
Barıştık
aşka ve sevişme senfonilerimizde, silahsızlandık. Adınızı unuttum, dedi
kadın, silahsızlanmanın esrikliğiyle; söylemezseniz anımsamam da. Kuşkusuz'la
sözü aldım dilinden. Her aşk, kedinin fareye koşuşu misali değildir, zindan
mutfağında. Anlamadı. Adımla anlattıklarım arasında bir bağlantı kuramamış
olmalı ki; çoğul ürkütür, dedi bütün yalnızlıklar. Sonra, teninin kirpiklerini
örtüp düş yolculuklarına çıktı. Beni unutmuştu. Dingin teninin yanına yorgun
bedenimi uzatırken seziyordum; aslında, ikimiz de farklı zamanlarda ve
mekanlarda yaşıyorduk.
Zamanı ve
mekanı bir saksıya yerleştirmişler, dedi kadın, gözlerinin perdelerini
araladığında; sulasanız bir dert, sulamasanız iki... İnsanın iki arada
bir derede kalakalması bu olmalı. Yoksa, sizi sevdiğimi söylemek isterken,
sizin bana yabancı oluşunuzu nasıl açıklayabilirim kendime? Sanırım'ın
kuşku payını yerleştirirken yastığının altına, bir yandan da anlatımını
sürdürüyordu. Ben de biraz kendimi tanımlamaktan acizim. Bana öyle geliyor
ki, bütün insanlar, biraz da olsa, kendilerini tanımlamaktan acizler. Yanılıyor
muyum? Kişiliklerinin pencerelerini açmaya kalktıklarında, hemen teşhircilikle
suçlanacaklarından, iyice kapatırlar, hatta siyaha boyamaktan geri kalmazlar;
n'olur n'olmaz! Bir tutam günışığının yürekodalarına sızmasına bile izin
vermezler. Ondan olmalı bu soğukluğumuz, resmiliğimiz, iğreti sırıtışlarımız,
bu üşümüşlüklerimiz... Aaa! Afedersiniz. Sizi unutmuşum. Çok mu konuştum,
kendimle?
Sorun, dedim
kadına, sizin çok konuşmanız değil kendinizle. Sorun, benim kendimi çok
dinlemiş olmamdır. Sözcüklerin eylemini yadsıdığımı ya da hafife aldığımı
sanmayınız. Sadece dokunuşların biraz ritmik ve biraz da anarşistik dansedişlerini
özlemiş olmamdır. Yani, bir kadının parmaklarının, tenimin kırık cam parçaları
üzerinde dansedişlerini özlemiş olmam... Anlıyor musunuz? Ondan olmalı;
sözcükler, bazen bana yabancılaşıyor. Onlardan ürker oldum. Sanki her şeye
ama her şeye, dışarıdan ve yukarıdan bakıyorlar. Oysa ben, içeriden bakılsın
istiyorum, kendime; eşit koşullarda... Her yerde dokunuşların sevinç yüklü
parıltısı olsun istiyorum. Aşk, ama gerçek aşk da, ancak, böyle eşit koşullarda
gerçekleşir diye düşünüyorum. Sahi siz, beni kendinizde yeniden doğuramaz
mısınız?
" 'Gerçek
düşünme eylemi, dedi kadın, bedensel duygularla birarada gerçekleşir.'
ama, ta ana karnında başlayan bir süreç zincirlemesinde... galiba biz,
bu treni kaçırdık. Yani, ne siz beni kendinizde yeniden doğurabilirsiniz
ne de ben sizi... Umutsuz bir tablo mu çizdim sizce?"
--- Hayır
ama, sizi seviyorum, dedim kadına
--- Evet
ama, bu neyi değiştirir ki, dedi kadın bana.
--- Sizi
size hediye ediyorum.
--- Sizi
size hediye ediyorum' larla ayrıldık. |
